jj

Beauty is simply reality seen with the eyes of love - Evelyn Underhill - jj

recomendación: el arte de llevar una vida creativa



el arte de llevar una vida creativa
cómo queremos vivir? no cómo debemos vivir, cómo queremos; cómo quiero vivir?

cómo interpreto lo que me pasa en el día a día? los sucesos no suelen ser ni buenos ni malos, simplemente son. cuál es mi reacción ante un día de lluvia? la manera en que reacciono a lo que me ocurre responde a mi interpretación de lo ocurrido, no al suceso en sí. confundimos los hechos con las ideas que nos hacemos sobre ellos. un día agradecemos enormemente que el tren haya llegado con 10minutos de retraso porque esto nos ha permitido cogerlo y, otro día, esos mismos 10 minutos de más del mismo tren nos enfurecen porque van a hacer que lleguemos tarde a una reunión. cuando nos enfadamos, cuando nos sentimos molestos, solemos buscar culpables, intentamos identificar qué ha hecho el otro que nos ha producido este malestar, pero no se trata tanto de analizar el comportamiento de los demás, sino de analizar nuestras propias reacciones; poner la mirada, el foco, dentro.

nuestro bienestar (en el trabajo, en la vida) no depende tanto de lo que tenemos que hacer, sino de la actitud con la que lo hacemos. solemos buscar la razón de nuestro descontento, la culpa de nuestro sufrimiento, fuera, ya sea en otra persona o en las circunstancias que nos rodean. sin embargo, pocas veces son los otros el motivo. solo un 10% de nuestra felicidad depende de las condiciones exteriores, un 10%! lo que pensamos sobre nosotros mismos y sobre el mundo influye muchísimo más sobre nuestra felicidad/infelicidad que nuestras condiciones reales de vida. 

personalmente lo tengo tan comprobado! justo anoche hablábamos con rícard de cómo últimamente parece que todo me molesta más, cómo estoy más intransigente y cómo me engancho a nimiedades con facilidad. y es así, es realmente así. hace unas semanas que no me encuentro bien y me siento mucho más cansada y casi todo se me hace cuesta arriba. la realidad no ha cambiado, todo sigue como siempre, pero yo no me siento bien y entonces lo que me sucede, el día a día, no lo vivo bien. cuidar las relaciones sociales, no compararnos con otros, ocuparnos de los demás, ser más optimistas y expresar la gratitud que sentimos hacia las personas son pequeñas (y grandes) cosas que nos ayudan a sentirnos mejor. el movimiento físico, descansar y disfrutar de la naturaleza también son auténticos remedios para la infelicidad.

muchas veces (yo, la primera) nos sentimos estresados porque tenemos muchas cosas que hacer. si observamos detenidamente, sin embargo, nos damos cuenta de que lo que ocurre en realidad es que tenemos una mente muy activa que constantemente está ideando nuevas cosas por hacer. esto suele llevarnos a funcionar en modo automático, ausentes de lo que estamos haciendo a cada momento porque tenemos prisa por hacer lo siguiente. el maestro zen vietnamita Thích Nhát Hanh dice: cuando estéis fregando, a lo mejor pensáis en el té de después e intentáis acabar lo antes posible para poder sentaros y bebéroslo. Pero esto significa que durante el tiempo que fregáis, no vivís. Cuando freguéis, fregar debe ser lo más importante de vuestra vida. Y cuando bebáis té, beber té debe ser lo más importante del mundo. hacer solo una cosa al mismo tiempo y estar centrado únicamente en ella es un alivio para nuestra mente inquieta.

vivimos en una cultura del tiempo que se caracteriza por el "todo, siempre y ahora". el tiempo ya no nos ayuda a establecer un orden en la vida y en el trabajo como sí sucedía antes, que las estaciones, las horas del día y de la noche marcaban los ritmos. ahora todas las barreras se han diluido, tenemos acceso a un sinfín de herramientas que nos permiten ahorrar tiempo y, sin embargo, la sensación es que cada vez disponemos de menos. 

internet y las redes sociales nos permiten conectar con personas de todos los rincones del mundo con aficiones e intereses similares y esto es emocionante y maravilloso. a la vez, son una invitación constante a la dispersión, un runrún de fondo continuo que muchas veces acaba por hacer que no podamos escucharnos, que no nos oigamos a nosotros mismos. 

en este mundo de conexión permanente y murmullo incesante, de oferta ilimitada y siempre disponible, perdemos la capacidad para callar: hablamos mucho y no decimos nada, el silencio nos incomoda. comemos pero no saboreamos, oímos pero no escuchamos, vemos pero no observamos. es como si pasáramos por este mundo de puntillas, sin ir a fondo realmente en nada, como si echáramos un vistazo desde arriba, perdiéndonos todos los colores, todos los sonidos, todos los matices. 

y con esta conexión y parloteo constantes perdemos también la capacidad de estar solos. una soledad que, vivida positivamente, fomenta que pensemos por nosotros mismos y fomenta la concentración. aprendiendo a estar en silencio, a estar solos, aprendemos también a escuchar y, sobre todo, a escucharnos, nos encontramos con nosotros. estar en silencio nos permite darnos cuenta de lo que queremos hacer y de cómo queremos hacerlo


estas son solo algunas de las reflexiones que plantea el libro El arte de llevar una vida creativa, de Frank Berzbach, un libro que leí a finales de noviembre y que he disfrutado enormemente desde la primera hasta la última página, leyéndolo, subrayándolo, doblando sus páginas y ahondando en sus preguntas a medida que avanzaba en su lectura.

es el primer libro que he leído de este autor y no creo que sea el último. me gustan mucho las reflexiones que plantea porque, aunque él tiene una posición clara respecto a cada tema que trata, lo hace de tal forma que hay espacio para la reflexión personal, para la duda, para la crítica, incluso; es más parecido a un conjunto de preguntas, insinuaciones y sugerencias que a un recetario sobre cómo vivir.

personalmente me ha parecido brillante. habla de forma clara y directa, llana y, a la vez, el libro se nutre de un sinfín de reflexiones, citas y pensamientos de escritores, filósofos, científicos, místicos… autores muy diversos que enriquecen la reflexión y el debate. 

me ha parecido una lectura bonita, interesante y necesaria, que en cierto modo te obliga a parar y a cuestionarte algunas cosas. y, a mí, todo lo que aporte conciencia y claridad sobre uno mismo, todo lo que nos ayude a ser más coherentes con nosotros mismos y con nuestros valores, me parece perfecto. al final, el arte de vivir empieza en nosotros mismos. cómo queremos vivir?


solo tú tienes el poder de transformar el lugar donde vives en un lugar maravilloso 
- Brad Warner -


pd. sobre escucharse y respetarse, aprendizajes de una treintañera y un libro transformador   

10 comentarios :

  1. De verdad Anna, qué capacidad más maravillosa tienes de contar las cosas. La admiro enormemente, es un placer leerte.
    Besos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ay, muchas gracias, Noe, cuánto me alegro de que te guste :) gracias bonita, un beso enorme ***

      Eliminar
  2. uff que lindo post y cuanta verdad...cada dia que pasa amo más mi espacio de estar sola y en silencio, y cuan cierto es que cuando uno se aboca a una sola cosa en silencio y concentrado las cosas fluyen...no es facil no evadirse con tanta distracción pero es una decisión que hay que tomar todos los dias.
    Lectura obligada tu recomendación, abrazo Anna y cuídate asi mejoras!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. gracias, Vicky, yo cada vez lo siento con más fuerza. estos espacios con uno mismo son tan y tan necesarios! y entiendo que el ritmo actual de nuestras sociedades no lo pone fácil pero creo que hay que hacer un esfuerzo consciente por buscar ese espacio de silencio, es una necesidad :) un abrazo grande Vicky ***

      Eliminar
  3. me l'haure d'apuntar. justament avui al blog, parlo de llibres que vull llegir... així que apuntat. :) un post molt bonic!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. m'acabo de mirar el teu post i no me n'he llegit cap així que jo també hauré d'apuntar algun títol :) aquest per mi val molt la pena; si t'animes… ja em diràs :) petons Blanca!

      Eliminar
  4. ¡Me ha encantado leerte Anna! Y me ha venido fantastico hacerlo en este mismo momento en que la cabeza disparando metralletas casi todo el día. Claro está que no nos podemos adaptar tan rápido a la velocidad que va la tecnología, por mucho que nuestra mente incansable tire del carro, el cuerpo avisa de que por ahí no se va a buen puerto o bueno, en su defecto te frena en seco cuando estás al límite. Y eso duele. Necesitamos conectar más el cuerpo y mente. De ahí que tomar conciencia de ello ya es algo importante. Por ahí se empieza. Ahora vamos a implementarlo. Gracias por tus reflexiones. Me anoto ese libro y deseando leerlo pronto 👌

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. nada más que añadir por mi parte, 100% de acuerdo contigo en todas y cada una de tus palabras :) un abrazo, Thania ***

      Eliminar
  5. escrius amb una tendresa tan senzilla i clara que encén les ganes de seguir llegint, i de seguir escribint. no he sentit mai especial interès en seguir cap blog, però la manera com dibuixes les paraules m'agrada. m'agrada el què dius i com en parles, i que sempre triis temes sobre els que val la pena parar-se i pensar.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. quines paraules tan boniques, Paula, gràcies, m'han (m'has) emocionat. una abraçada molt gran i gràcies per dir-m'ho

      Eliminar

 
Blogging tips